LA MESA VACÍA

Un día, un sufí vió una mesa vacía y, en un éxtasis, se puso a danzar y a desgarrar sus vestidos gritando:
"¡Aquí está! ¡El alimento de todos los alimentos! ¡Helo aquí! ¡El remedio de cualquier hombre!".
Llegaron entonces otros sufíes y se reunieron a él, llenos de entusiasmo y de emoción. Pasó un tonto que les dijo:
"¿Qué idiotez es ésta? ¡Hay ciertamente una mesa, pero ni siquiera hay pan encima!"
El sufí le respondió:
"¡Oh aparición insensata! ¡Vete! ¡Si no conoces nada del amor, no importunes a los que aman! ¡Pues el alimento del enamorado es el amor del pan sin pan!..."
[ extraído del Matnawi de Rumi ]

Finalmente a poco mas de un año de comenzar con esta aventura de edición artesanal hemos concluido "La mesa vacía". El tiraje de esta edición consta de 120 ejemplares numerados y firmados, cada pieza contiene 58 hojas sueltas.

Este proyecto fue posible gracias al desinteresado apoyo, la infinita confianza y el hermoso trabajo caligráfico del equipo Shodo Creativo (Madrid) conformado por Elena Torres (España) y Akiko Harimoto (Japon).

Aquí les dejamos la versión electrónica que hemos hecho con la intención de compartir con ustedes el trabajo, quien quiera obtener un ejemplar pueden ponerse en contacto al correo elcuadronegro@yahoo.com.mx





Para conocer más sobre el arte de la caligrafía japonesa visita la página de Shodo Creativo: http://www.shodocreativo.com/

Leer un post sobre este proyecto en blog amigo: http://blogdelpositivismo.blogspot.com/2010/05/la-mesa-vacia.html

...y para disfrutar más del haiku: http://www.elrincondelhaiku.org/

POÉTICAS PARA UNHA VIDA 2010


PRESENTACIÓN POÉTICAS 2010 (http://edita-t.com/poesia-accion/)
Houbo un tempo no que a poesía deixou de ser o que era e estar onde se cría que estaba. Dos versos aos silencios, da linguaxe aos espazos baleiros, a poesía ocultábase en lugares cada vez máis remotos e incomprensibles. Alí precisamente onde non chegaba a razón situábase ela, e non había forma de sacala á luz. Daba a impresión de que aparecía só cando lle daba a gana, para logo seguir a súa viaxe sen rumbo, como un ser liberado do seu corpo.

Houbo outro tempo, antes ou despois do anterior, no que a poesía o era todo. Corrían noticias de que se coara nos telexornais, na prensa, na publicidade e na vida corrente das persoas, onde vivía camuflada con outras realidades, outros anuncios e outras noticias. Non se sabía moi ben de que tipo de poesía se trataba, e tampouco de onde arrincaba o seu entusiasmo por manifestarse coa cara limpa e luminosa. Pero alí estaba ela, sen esconderse de nada.

Entre un e outro tempo, as palabras detivéronse, avanzaron con calma, pousáronse nas miradas dos lectores e incluso atropelaron nun arranque de velocidade a máis dun espectador incauto. Foron anos duros nos que os libros competían con millóns de obxectos capaces de facer maxia e nos que a choiva de artificios deixaba sen terra os bosques.

Por fortuna, na periferia dos tempos a poesía aprendera a xestionar o seu propio futuro e nacía e renacía sen que ninguén puidese impedilo. Secretamente preparábase para a resistencia, para resistir nas peores condicións posibles, ata chegado o caso de que a escritura fose abolida.

J. Fernández